Hoi! Ik ben Mirella Schaperkotter.
Leuk je te leren kennen!
Zou het zo zijn dat er tijdens je leven wegwijzers op je pad verschijnen? Wegwijzers vermomd als subtiele aanwijzingen en mensen die je iets toefluisteren? Wegwijzers die ook nog eens vaak een andere kant op wijzen, dan waar jij heen wilde lopen?
Ik had geen plannen om ooit te gaan schrijven. Mijn diagnose dyslexie gaf mij geen aanleiding die kant op te durven kijken. Maar ik had wel een onbedwingbare behoefte verhaaltjes te verzinnen. In iedere boom zat in mijn beleving een elfje, om iedere hoek wachtte een mysterie. Dus begon ik te tekenen, iets wat ik nog steeds graag doe. Toch zag mijn lerares Nederlands een verborgen talent in mijn, met spelfouten doorspekte, opstellen. Ze vertelde me dat mensen met dyslexie vaak beelddenkers zijn en daardoor fantastische verhalen kunnen creëren. Bovendien dacht ze dat de manier waarop ik er last van had, voor het grootste deel te verhelpen zou zijn. Simpelweg door me er anders mee om te leren gaan. Zij leerde me slimme truckjes, stampte tientallen ezelsbruggetjes in mijn hoofd en loodste me uiteindelijk zelfs met hoge cijfers door mijn examens heen. Bij mijn diploma-uitreiking nam ze me apart en zei me nog nooit zo'n goed eindexamen opstel gelezen te hebben. Als ik ooit een boek zou schrijven, zou zij de eerste zijn die het zou kopen.
Nu ben ik zielsgelukkig met een mooie, volwassen dochter en de liefste man die ik mij kan wensen. En...heb ik een boek geschreven!
Met mijn mooie dochter!
Ons ding: Samen de mooiste reizen maken en gewoon lekker voor de open haard gezelschapsspellen spelen.
Dit ben ik!
Mijn ding? Sowieso schrijven natuurlijk, maar ik kan ook heel erg genieten van lange wandelingen maken in het bos met mijn hond.
Met mijn superman!
Ons ding? Hele avonden naar series kijken en in het zonnetje liggen op ons favoriete strand in Frankrijk.